"Żyjemy jeno w snach o sobie" - trudna lektura na koniec lata/A book for the end of summer

"Żyjemy jeno w snach o sobie"

Beata Bużan

Novae Res

„Żyjemy jeno w snach o sobie” Beaty Bużan jest reklamowane jako książka o życiu w mistyfikacji, wymyśleniu sobie nowego życiorysu. Dla mnie to jednak przede wszystkim ciekawie napisana powieść, która zaczyna się w okresie II wojny światowej a kończy w naszych czasach. Zaczynamy śledzić dzieje dziewczyny z tzw. wsi zabitej dechami, w dodatku nieślubnego dziecka, co jest przedmiotem ciągłego wytykania przez sąsiadów. Dalej losy wiodą nas do Królewca zajętego przez Niemców, gdzie dziewczyna zostaje zmuszona do pracy jako służąca przy niemieckiej rodzinie, ale traktowana jest tam w zasadzie nadzwyczaj dobrze. Można powiedzieć, że edukacja i ogłada, którą stamtąd wynosi, procentuje jej przez całe życie. Po drodze jeszcze ratuje życie młodemu chłopakowi, który później odwdzięczy się jej za to w sposób zupełnie niespodziewany i zadziwiający. Przez większą część wątku wojennego, bohaterka zdradza niejako proniemieckie sentymenty i zaawansowaną antypatię do Rosjan, co idzie w linii z obecnie panującymi trendami politycznymi, choć fabuła de facto uzasadnia takie rozumowanie:) Następnie trafiamy do powojennych Prus Wschodnich, gdzie zawistne komunistki postanawiają odegrać się na dziewczynie w perfidny sposób i nawet ucieczka do Wrocławia na niewiele się zdaje. I tu następuje największy zgrzyt w całej fabule, gdyż nasza bohaterka, z wydaje się zupełnie niezrozumiałych względów, odtrąca miłość swojego życia. W sumie nie wiem, może to były i powody zrozumiałe w owych czasach, dla mnie cały ten wątek jest jednak nadmiernie naciągany.

Następnie na ratunek przybywa … ale tego już nie napiszę, bo jeśli zdecydujecie się książkę przeczytać, będziecie znać większą część fabuły. 

I teraz parę słów czy warto? Według mnie książka jest dobrze napisana, wciągająca, mająca wszelkie cechy wzruszającej powieści o losach jednostki na tle wojny i powikłanej sytuacji powojennej. Doczytałam do końca bez większego bólu, z zainteresowaniem, ukradkiem ocierając łzy w środkach komunikacji. Minusy – jak dla mnie zbyt mało prawdopodobne uzasadnienie psychologiczno – emocjonalne dla całej fabuły, naciągane i irytujące. Czy przeczytać? Moim zdaniem warto, gdyż plusy górują nad minusami, ale na pewno jest to pozycja tylko dla miłośników takiego gatunku, a lektura jest daleka od lekkiej, łatwej i przyjemnej.

Lubicie taką cięższą lekturę czy jednak książka ma przede wszystkim służyć rozrywce?

Today very briefly again, as I know this book by Beata Bużan is available in Polish only. I am not even sure how to correctly translate its title as it is old Polish, someting like 'We live in our dreams only'. This is just another story which begins in the times of the Second World War and ends up in our times. It is a story of a natural child from a very small village in which everybody knows about her lack of a father. The war, forgetting now its whole cruelty, gives her a chance to create herselft and present as a wholly new person with a different social background. Than we can follow her life story during difficult time that happended in Poland after the War, communism etc. The most annoying part of the plot is when she decides to resign from love of her life with very unclear and not understandable justification which makes that I am giving a a big minus to the book. Generally the novel is very addictive and moving although I could not identify myself with the hero at all.

Tell me please if you like to read such stories or you prefer much lighter literature?